(: Me :)

جهان تسلیم ملال بود.ابرهای خاکستریِ نیمه‌جان خیره بودند به گیاه غمی‌که زیر خاک قد میکشید.سلول‌هایش سمفونی پنجم بتهوون را مینواختند و ریشه‌هایش به زمین رقص سماع می‌آموختند، جهان تسلیم بود..
ریشه‌ها زمین را شکافتند و سنگ‌ها یکصدا لبیک گفتند.غم پیامبری شد مطرود و پیروانش سنگ و خاک
آیه‌‌ی هجر و رنج و تباهی خواند و آسمان بارید، غم خندید و گل‌ها یکی یکی از میان ریشه‌هایش جوانه زدند، زمین سبز شد..غم همچنان غم بود، معطر به عطر یاس و نرگس، پیچیده در جامه‌ای از رنگ
آب سجده کرد و زمین را در آغوش کشید، فرو رفته در بطن هر سنگ و رسوخ کرده در جان هرگیاه..غم بلندتر شد، دست نوازش بر سر ابر کشید.هنگامه‌ی باد از راه رسید و ابرها را به هم کوفت، صاعقه‌ای شد بر زمین در آغوش گردبادی عظیم
و در آن هنگام عزراییل مشتی از خاک را با آب باران در آمیخت، ما پیروان غمیم، پناه میبریم از حزن به حزن، از دلبستگی به دلبستگی..عشق و امید و لبخند و کلمه به ما رسید، به ما که از غمیم و به غم بازمیگردیم

نمیدونید چه غم عمیقی منو فرا میگیره هربار که یه موسیقی خوب میشنوم، همین حس نمیذاره مثل قبل لذت ببرم ازشون

تو خیابونا میچرخی. چند کیلومتر مونده به ریل قطار..آسمون نارنجی شده، تو چرا بیداری؟
سرتو میذاری رو فرمون و همونجا خوابت میبره. خواب منو میبینی که یه بچه لاک پشت شدم تو ساحل چابهار. مرغای دریایی بالاسرم میچرخن، تو میرسی و سایه میشی رو تن ساحل، میرم تا برسم به دریا و دویست سال عمر کنم..زیاده؟
اسممو صدا میزنی، پشت بندش یه صدایی تو سرت میگه لاک پشتا که حرف نمیزنن. ولی من برمیگردم، برمیگردم تا یه بار دیگه اسممو بشنوم و بعد برای همیشه فراموشت کنم. میبینی؟ تو خوابم فکر میکنی قراره فراموشت کنم
صدام میکنی. دست میکشم رو صورتت و میگم من اینجام، قرار نیست فراموشت کنم. چشماتو که باز میکنی خورشید وسط آسمونه.تلخ شده دهنت.صدای سوت قطار تو گوشته و خاطرات تو سرت میرقصن.میای دنبالم، همونجایی که آخرین بار صدام کردی.نه مثل همیشه، یه جور دیگه، شبیه وقتایی که بعدش میگفتی یه روز میری و فراموشم میکنی، یکم تلخ‌تر.هنوزم تو خواب همونجوری صدام میکنی و حیف که نیستم تا صورتتو با دستام قاب کنم و بگم حتی اگه برم فراموشت نمیکنم..
وایمیستی رو ریل، قطار سوت میکشه و تو دستاتو باز میکنی و تصویرت میره..حالا توام بچه لاکپشت شدی. این بار من سایه میشم و تو خودتو میرسونی به دریا، دنبال بچه لاکپشتی که من بودم میگردی ولی نیست..به آسمون نگاه میکنی، به منقار مرغای دریایی.
آروم میگم فراموشم کن، صدامو نمیشنوی ولی صدام میکنی، یه جوری که انگار قراره فراموشت کنم..