(: Me :)

به ملیکا میگم چرا انقدر سعی دارید منو بچسبونید به پسرای مردم

هر چند روز یه بار عکس یه نفرو میفرسته واسم میگه این چطوره؟ انگار همشون صف کشیدن من انتخابشون کنم عاشقم شن:))

میگه همش ناراحتی و قفلی زدی رو اون پسره و ما عذاب وجدان داریم بابت امید و این حرفا ولی خب من دیگه بابت قضیه‌ی سه ماه پیش ناراحت نیستم، درسته خیلی فکر میکنم به اون یه نفر و خیلی مینویسم ازش ولی کلی دلیل دارم واسه این کارم، مثلا به این فکر کنم که بابام تو این وضع افتضاح اقتصادی استعفا داده از کارش و نشسته خونه؟ یا به این فکر کنم که دستم برای ساختن آینده‌م خیلی بسته‌س و چند تا انتخاب محدود دارم و اصلا امیدی به پیشرفت آنچنانی ندارم تو این مملکت؟ میتونمم بیشتر به این فکر کنم که تا چه زمانی فرصت بدم به زندگیم و دقیقا تو چه تاریخی دست بکشم ازش که به یادموندنی تر بشه..یا مثلا درباره‌ی اینکه همه‌ی اعتقادات و باورام بهم ریخته و نمیدونم چی درسته و چی غلط فکر کنم

راستش خیلی نیاز دارم یه نفر باشه و باهاش درباره‌ی همه‌ی اینا حرف بزنم و کمکم کنه حلشون کنم ولی چنین شخصی وجود نداره، کسی که خودش هیچ مشکلی نداشته باشه و توانایی و علاقه‌ و وقت کمک کردن به منو داشته باشه شاید الان تو یه روستای کوچیک تو سوئد زندگی میکنه و حتی انگلیسی‌ام بلد نیست، یه پسر بیست و چندساله‌ی ایرانی که اوضاع خودش صدبرابر آشفته تر از منه به هیچ درد من نمیخوره..اگه بخوام بدون علاقه با کسی باشم ترجیح میدم یه پسر پولدار سی ساله باشه، نه چون میخوام برای من خرج کنه، حداقلش میدونم با مشکلات مالی و بحرانای وجودیش دهن منو سرویس نمیکنه

و خب متاسفانه به جز ساعتای محدودی از روز هیچ علاقه‌ای به ادامه‌ی زندگی ندارم و دلیلی مثل تنهایی و اقتصاد داغون و کنکور و افسردگی پشتش نیست. اون پشت همه چیز به هم پیچیده و گره خورده و نه میتونم بازشون کنم نه میتونم قیچیشون کنم

دلم برای صاحبان این دو نقاشی تنگ شده و حیف که‌ این دنیا دنیای خواسته‌های ما نیست..

با ذوق زیادی کشیدم این دوتا نقاشی رو، یکیشون هنوز پیش خودمه، کاش اون یکی برای همیشه پیش صاحبش بمونه و نذاره منو فراموش کنه :)

چرا پاستیلای قرمز انقدر خاصن براتون؟

من امروز سه تا بسته‌ی متفاوت پاستیل خرسی گرفتم و قرمزِ همشون نابودترین طعمش بود

بعد میدونید یاد چی افتادم؟ قبل از دوازده سالگیم که خونمونو عوض کنیم و من غریبگی کنم با محیط، کیف پولمو برمیداشتم و مغازه‌ها رو تک تک میگشتم دنبال پاستیل خرسی، از این شفافا نه‌ها از اون فومیا

از هر مغازه پنج تا میگرفتم و میرفتم سراغ مغازه‌ی بعدی، اون موقع فکر کنم هزار و پونصد یا دو تومن بودن

یکی از طبقه‌های کمدم شبیه بالای جاکفشی بود، درش رو به بالا باز میشد. پاستیلا رو میچیدم اون زیر که کسی نبینه

اینو یادم افتاد که به خاطر صورتیاش اون همه پاستیل میگرفتم

اگه یه وقتی خواستید منو دوست داشته باشید به اندازه‌ی پاستیل خرسیای صورتی دوست داشته باشید نه قرمز..گرچه کلا قضیه از ابتدا منتفیه

از معایب تو‌هال خوابیدن اینه که نمیتونی بخوابی، حداقل تا وقتی یه خواهر چهارساله داری که هفت صبح برپا میزنه اینجوریه...عیب بعدیش اینه که وقتی بیدار میشی به سان یک عدد‌هاپوی سیاه بی ریخت ترسناک، با دهن کج از جلوی همه رد میشی و اگه نزدیکت بشن میدریشون، خصوصا همون خواهر چهارساله رو

خیلی بداخلاق شدم، بد غذاام شدم، یه مقدار عصبی و مقدار بیشتری افسرده و متاسفانه با وجود همه‌ی تلاشام برای بدتر کردن وضعیت بیماریم از همه زودتر خوب شدم در نتیجه باید از هفته‌ی بعد شروع کنم درس بخونم

فعلا میخوام فلسفه بخونم و یه فیلم عاشقانه ببینم، همدیگه رو خنثی میکنن

اومدم اینکه دقیقا یک ماهه پیگیر کانالش نیستمو ثبت کنم دیدم دوست عزیزی آیدی یه کانال تلگرامی‌داده با عنوان سلامت روحی :)))

برو خونتون ببیننننم

+چرا نگفتم روانشناسی پیام نور تهران واحد فیروزکوه قبول شدم که دور هم بخندیم؟ تازه اونم نه با کنکور، با سوابق تحصیلی:)))

++ نه به شمایی که روانشناسی پیام نور فیروزکوه میخونی برنخوره شاید خودمم در نهایت اومدم همونجا ولی خب پیام نور که فرار نمیکنه، دورامو میزنم برمیگردم:)

دارم به یه چیزی فکر میکنم بیاید شماام بهش فکر کنید

چرا با کسی که دوسش دارید وارد رابطه میشید؟

حتما یه چیزی میخواید ازش..دوسش داری پس باید یه چیزی بده بهت! این تفسیر یه ذره عجیبه برام

جواب خودمو بگم؟

چون میخوام بتونم بیشتر دوسش داشته باشم..هم مدت زمان بیشتری هم مقدار بیشتری

به نظرم دوست داشتن واقعی این شکلیه، چیزی نمیخوای ازش، نه میخوای دوستت داشته باشه نه بهت آرامش بده نه کاری بکنه برات، همین که باشه و بذاره دوسش داشته باشی کافیه

حالا وقتی دستتو میگیره و بهت میگه دوستت داره توقع داری اونم همینجوری که تو دوسش داری دوستت داشته باشه..دیدید چی شد؟ شماام یه چیزی ازش خواستید

خراب شد دیگه

میگه که به تو دل ندهم به که دل بدهم؟ تو بگو چه کنم؟ دلتنگم..

وقتایی که خیلی عاجزانه کمک میخوام همش به طرف مقابل میگم چیکار کنم؟ انقدر این چیکار کنمو تکرار میکنم تا کلافه میشه

فقط من و شاعریم که عجز این سوالو حس میکنیم؟ اونی که باید بگه چیکار کنیم حسش نمیکنه مگه نه؟

در حال حاضر تنها چیزی که میتونه التیامم بده یه دوسته، البته منظورم دوستیه که خونه مجردی و مقدار زیادی لیکور داره

ماشینم داشته باشه که بعدش باهم بریم ته دره

خیلی ممنون

به نظرم به عنوان یه دختر نباید فحش بدم، نباید عکسمو در حالی که جلوی آینه ژست‌های احمقانه گرفتم پست کنم، نباید بذارم ظاهر و پوششم بهم ارزش بده، نباید خودمو غرق کنم تو فکر برند لوازم آرایش و دیزاین ناخنم، نباید تو فکر این باشم که پارتنرم یه آدم کله گنده و پولدار باشه یا به فکر این باشم خانوادم همه جوره از نظر مالی ساپورتم کنن..کلی نباید تو ذهنم دارم که در اصل دارن فطرتمو ازم میگیرن

اینایی که گفتم شاید انقدر افراط شده توشون که آدم حالش بهم میخوره وقتی ازشون حرف میزنه اما اونی که داره اینجوری زندگی میکنه یه لذت نسبیی میبره از زندگیش که من نمیبرم و مشکل اینجاست که تو هر دو حالت ناراضی ام از خودم

مامانم همیشه میگه از بچگیتم همینجوری بودی، حتی اگه بهترین چیزو داشتی بازم راضیت نمیکرد..من خودم انتخاب کردم یه سری نباید داشته باشم که همه ندارن، خودم انتخاب کردم همه جوره ساده باشم ولی ساده بودن راضیم نمیکنه، مثل بقیه بودنم راضیم نمیکنه. خب الان خود من کدومه؟ :)))

خوندن فلسفه و تاریخ باعث شده اعتقادات مذهبیم به صفر میل کنه، گرچه دلم نمیخواد اون نخ باریکی که مونده رو پاره کنم اما هرچی اسم و داستان هست از خود آدما و ذهنشون اومده نه از آسمون

قطعا یه چیزی داره کنترلمون میکنه ولی اینکه با چه قوانین و هدفی این کارو میکنه برام مشخص نیست..اصلا اگه چیزی هست چه لزومی‌داره انقدر مبهم باشه؟

نکته‌ی جالب تر اینکه حتی تو این طبیعت به ظاهر منظم خیلی بی نظمی‌و تفاوت وجود داره، تو این جهان عدالتی به شکل برابری وجود نداره و هیچ کس از اون دنیا برنگشته که این حرفا رو تایید کنه..اصلا چطور با یه تفاوت وزن قبل و بعد از مرگ قبول کردیم روح داریم؟

البته درگیر شدن با اینا فقط وقتی منطقیه که تنها کارت همین باشه و طبقه بندی شده دربارشون فکر کنی وگرنه بالاخره یه جایی مجبوری تسلیم شی و یه چیزیو قبول کنی پس اهمیت خاصی نداره چطور بهشون نگاه کنی

متاسفانه یا خوشبختانه هیچی تو این دنیا اونقدر مهم نیست و در عین حال همه چیز خیلی مهمه